(สกู๊ปพิเศษ) ทิ้งไว้แต่เพียงตำนานเล่าขาน! “แสงดาว” เด็กสาววัยใส ชาวไทใหญ่ ที่มีความฝันอันสูงส่งที่จะกอบกู้เอกราช บัดนี้คือเหลือแต่ชื่อให้ลูกหลานได้ยกย่อง

วันหนึ่ง แสงดาว แห่งรัฐฉาน ได้แชท FB กับผู้เขียนว่า “คุณลุงคะ แสงดาวได้รับเลือกให้ไปกล่าวถึงปัญหาชนกลุ่มน้อยที่ สหประชาชาติ USA ไปบอกให้ชาวโลกรับรู้นะเจ้าคะ” “ดีแล้ว แสงดาว เป็นโอกาสดีที่ชาวโลกจะได้รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างกับชาวไทใหญ่รัฐฉาน พม่าทำอะไรกับชาวไตบ้าง แสงดาว บอกเขาไปเลยนะ เผื่อว่าเหตุการณ์ต่างๆจะดีขึ้น ชาวไตดอยไตแลงอาจจะได้เอกราชเร็วขึ้นก็ได้ ลุงขอเอาใจช่วยนะแสงดาวหลานรัก”

 

                                                                                     ทหารพม่าโจมตีบ้านไทใหญ่ รัฐฉานเหนือ

 

 

                                                      ร้อยโท นางหาญแสงดาว นักรบสายเลือดทหารพรานค่ายปักธงชัย

ต่อมาแสงดาว แห่งรัฐฉาน ก็ได้เดินทางไปสหรัฐจริงๆ และเมื่อแสงดาวกลับมา แสงดาวก็ได้ให้สัมภาษสื่อ ต่อมาแสงดาว ก็ได้รับคำสั่งให้ย้ายไปรับผิดชอบพื้นที่บ้านจ๊อกแม เขตปกครองตนเองปางโหลง ที่นั่นมีทหารพม่าเข้ามาเคลื่อนไหว พี่น้องชาวไทใหญ่ที่นั่นก็เจ็บป่วยขาดหมอดูแล แสงดาวจึงไปทำหน้าที่

 

 

                                                                        ชาวไทใหญ่ อพยพหนีภัยการสู้รบกับทหารพม่า

 

 

                               ชาวไทใหญ่รัฐฉาน ให้ความเคารพในหลวงรัชกาลที่9 ของไทยมาก วันที่ 5 ธันวาคมทุกปี จะมีงาน

 

บ่ายวันนั้น ร้อยโทนางหาญ แสงดาว แห่งรัฐฉาน ได้นำลูกน้องนางหาญ เป็นผู้หญิงล้วนๆทั้งหมด 15 นางออกไปลาดตระเวนสกัดกั้น ไม่ให้ทหารพม่าเข้ามาใกล้หมู่บ้านจ๊อกแม ด้วยหน้าที่ ที่ ร้อยโท แสงดาว เป็นผู้บังคับบัญชาของนางหาญเหล่านั้น แสงดาว จึงต้องแสดงความกล้าหาญให้เหล่านางหาญลูกน้องเห็น

 

 

                                           นางหาญไทใหญ่รัฐฉาน แม้เป็นหญิงก็ต้องออกรบเพื่อรักษาแผ่นรัฐฉานที่ถูกพม่ารุกราน

ยิ่งแสงดาว มีสายเลือดนักรบค่ายปักธงชัยด้วยแล้ว เธอยิ่งต้องแสดงความกล้าหาญ ให้สมกับที่เป็นนักรบสายเลือดไทยสยาม แห่งค่ายปักธงชัย แสงดาวเคยพูดกับผู้เขียนอยู่เสมอว่า “แสงดาวจะรบให้เก่งๆเหมือนพ่อ เหมือนนักรบค่ายปักธงชัย แสงดาวจะต้องกล้าหาญ แสงดาวจะรักษาแผ่นดินรัฐฉานไว้ให้ลูกหลาน ของคนรัฐฉาน แม้จะต้องแลกด้วยชีวิต”ตะวันบ่ายใกล้ค่ำ แสงดาว แห่งรัฐฉาน กับนางหาญติดตาม 15 นาง ได้เดินอย่างเร่งรีบไปตามเส้นทางเล็กๆที่สองข้างทาง เป็นป่าไม้น้อยใหญ่ นางหาญทั้งสิบห้านางเดินขึ้นเนินแล้วลงหุบ เนินแล้วเนินเล่า หุบแล้วหุบเล่า เพื่อค้นหาทหารพม่าที่เข้ามาในพื้นที่รับผิดชอบของเธอ แต่ดูเหมือนจะไร้วี่แววของผู้รุกราน

 

 

                                                                       นางหาญทหารหญิงชาวไทใหญ่รัฐฉาน

“ไม่มีทหารพม่าเข้ามาก็ดีเหมือนกันนะ จะได้ไม่ต้องยิงกัน ไม่มีใครเจ็บใครตาย แต่ถ้าเจอก็ต้องยิงกัน”แสงดาว แห่งรัฐฉาน พูดกับลูกน้องนางหาญ ขณะกำลังเดินลงหุงเขาเพื่อเดินกลับฐานเพราะตะวันใกล้จะลับเหลี่ยมเขาแล้ว ขณะที่พวกเธอเดินลงสู่หุบเขาไปตามทางเล็กๆ ซึ่งเป็นชัยภูมิที่เสียเปรียบอย่างยิ่งในด้านยุทธวิธี ทันใดนั้นก็มีเสียงอาวุธสงครามนานาชนิด ของทหารพม่า คำรามขึ้นกึกก้องจากราวป่าข้างทางนางหาญผู้ภักดีต่อแผ่นดินรัฐฉานทั้งสิบห้านาง ได้เดินเข้าไปอยู่ในพื้นที่สังหาร ของทหารพม่า ที่วางกำลังซุ่มโจมตีไว้อย่างไม่รู้ตัว แสงดาวและลูกน้อง ถูกทหารพม่าเปิดฉากโจมตีด้วยอาวุธสงครามนานาชิดอย่างรุนแรงและอย่างไร้ความปราณีต่อนางหาญทหารชาวไทใหญ่

 

 

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!ตูมม!…บึ้มม!บล๊อก!…กรึ้มม!ทหารพม่ายิงถล่มอย่างรุนแรงด้วยปืนอาก้า ปืนกล ปืนเอ็ม 79 และจรวดอาร์พีจี แสงดาว สั่งให้นางหาญทุกนาง สู้สุดชีวิต พวกเธอแม้จะเป็นหญิงแต่ทุกนางก็ยิงสู้อย่างชายชาติทหาร เสียงปืนจากเหล่านางหาญ ภายใต้การบังคับบัญชาของ ร้อยโท แสงดาว แห่งรัฐฉาน ดังกึกก้องหุบเขาชายอดนพม่า ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

“แสงดาว หลานรัก ถ้าปะทะกัน แสงดาวอย่าอยู่ในพื้นที่ที่ต่ำกว่าศัตรูนะหลาน อยู่ที่สูงเราจะได้เปรียบ”ขณะปะทะกันอยู่นั้น แสงดาวนึกเห็นคำที่ผู้เขียนเคยบอกเคยสอนเธอ ถึงการรบที่ไม่ให้เสียเปรียบศัตรู ต้องอยู่ในชัยภูมิที่สูงกว่าจะได้เปรียบศัตรู แต่ขณะนี้แสงดาวกับลูกน้องอยู่ในชัยภูมิที่เสียเปรียบ และมีกำลังคนที่น้อยกว่าศัตรู แถมมีแต่ผู้หญิงอีกด้วย ร้อยโทหญิง แสงดาว แห่งรัฐฉาน จึงสั่งให้ถอนตัวขึ้นเนินสูงกว่าศัตรู“นางหาญทั้งหมด ถอนตัวขึ้นไปบนเนินนั้นเร็วๆ”

                                                                  ทหารชาย หนุ่มศึกหาญชาวไทใหญ่รัฐฉาน

ทุกคนจึงยิงสู้พราง ถอยไปพราง ซึ่งการปะทะกันกับทหารพม่าของแสงดาว ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรก แสงดาว เคยปะทะกับทหารพม่า มาหลายครั้งแล้วด้วยความกล้าหาญ จนแสงดาวได้รับการเลื่อนยศเป็นร้อยโท แต่ครั้งนี้แสงดาวกับนางหาญกำลังเพลี่ยงพล้ำเพราะเสียเปรียบชัยภูมิ นางหาญทั้งหมดยิงสู้พราง ถอยขึ้นไปบนเนินนั้นพราง แต่เพราะยังอยู่ในพื้นที่ต่ำอยู่ในพื้นที่สังหารของทหารพม่า การล่าถอยจึงทำได้ยากลำบาก เพราะขณะนั้นลูกปืนนานาชนิดของทหารพม่าพุ่งเข้าใส่เหล่านางหาญอย่างหนาแน่น นางหาญหลายนางล้มลงไปต่อหน้าต่อตาของแสงดาว เพราะถูกคมกระสุนของทางพม่าไปหลายนัด

ฟ้าช่างโหดร้ายกับชีวิตของเธอเหลือเกิน แสงดาว แห่งรัฐฉาน ผู้ภักดีต่อแผ่นดินรัฐฉาน ถูกยิงที่ใต้ราวนมด้านขวา อาการหนักหนาสาหัสเป็นตายเท่ากัน ขณะที่แสงดาวถอยขึ้นเนิน ลูกน้องของแสงดาว หลายนางถูกยิงได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิตทันทีในเขตปะทะห้านาง เมื่อเห็นแสงดาว ถูกยิง กำลังใจลูกน้องก็ไม่มีนางหาญหลายนางนอนเลือดท่วมตัว การยิงตอบโต้ทหารพม่าจึงขาดประสิทธิภาพเพราะขาดผู้คุมกำลัง ทหารพม่าได้เปรียบ คุมสถานการณ์ไว้ได้หมด เสียงปืนเงียบลงไป เมื่อทหารพม่าได้ซุ่มโจมตีสังหารหญิงไทใหญ่รัฐฉานได้แล้วก็ถอนตัวไป ทิ้งไว้เพียงร่างของนางหาญทหารชาวไทใหญ่รัฐฉาน ที่บาดเจ็บและเสียชีวิต

                                                      เด็กชาวไทใหญ่ส่วนมากจะศึกษาในโรงเรียนฝั่งประเทศไทยสยาม

เสียงปืนเสียงระเบิดสงบลงแล้ว ทิ้งไว้แต่ความเศร้าโศกาอาดูรของผู้สูญเสีย แสงดาว แห่งรัฐฉาน เด็กสาววัยใส ผู้รักชาติชาวไทใหญ่แห่งแผ่นดินรัฐฉาน ผู้มีความฝันอันสูงส่งที่จะกอบกู้เอกราชให้ชาวไตรัฐฉาน บัดนี้เธอเหลือเพียงร่างที่ไร้วิญญาณ! กับอุดมการณ์อันแรงกล้าของแสงดาว ถูกปิดม่านลงแล้ว “คุณลุงคะแสงดาวอยากเจอลุงสักครั้งจังเลย คุณลุงเป็นเสมือนญาติของแสงดาว ที่เหลือนะเจ้านะคุณลุง” คือคำพูดที่แสงดาวเคยพูดกับผู้เขียนบ่อยๆทางห้องแชท FB จากนี้ไปไม่มีอีกแล้ว!

สายลมบนขุนเขาสูง ชายแดนพม่ายามใกล้สนธยาพัดกรรโชก สายลมลือลัดไปถึงฐานบ้านจ๊อกแม ที่แสงดาว ดูแลอยู่ เหมือนสายลมจะส่งข่าวร้ายว่า “บัดนี้แสงดาว แห่งรัฐฉาน” สาวน้อยผู้อาภัพได้จากโลกนี้ไปแล้ว เหลือเพียงความดีกับความเสียสละอันยิ่งใหญ่เพื่อปกป้องพี่น้องชาวไทใหญ่ให้พ้นภัยสงครามอันตรายจากการปะทะกับทหารพม่า

                                           ทหราพม่า เข้ากวาดล้างฐานย่อยของชาวเขา ทหารตะอาง งานนี้ทหารตะอางตายร่วม 20 ศพ